Juud en Fernand

Lieve mensen,

Afgelopen week was denk ik de leukste week die ik hier op het eiland heb gehad. Ik heb ontzettend genoten van de aanwezigheid van Juud en Fernand. Ze hebben me ontzettend laten lachen en ik had hun humor oprecht gemist. Ook hebben ze me weer bewust gemaakt van de mooie plekken op Curaçao, maar ook de lelijke plekken en het vele afval.

De eerste vrijdag hadden we natuurlijk gelijk de berg beklommen waarbij we een prachtig uitzicht hadden over het eiland. Ook die zaterdag hebben we een mooie plek van het eiland bezocht. Shete Boka ligt aan de Noord-West kant van Curaçao en hier spat het water tegen de rotsen. Er waren verschillende plekken waar dit op een bijzondere manier gebeurt en ik denk dat boka pistol het meeste indruk op mij maakte. Hier spat het water met een knal tegen de rotsen om vervolgens de zee weer in te worden gegooid. Na de nodige foto’s, zijn we verder gegaan naar de andere boka’s, één in een grot, waar het water naar binnen stroomt en één met een wandelpad door een soort sprookjesbos. Omdat het zo heet en ver lopen was hebben we de laatste boka niet bezocht en zijn we met een ommetje over het westpunt naar Lagun gereden om hier uitgebreid op het strand te kunnen liggen. Hopend om schildpadden te kunnen spotten is Juud nog tegen een aantal snorkelaars opgezwommen en zijn Fernand en ik nog een half opgegeten vis gespot. De schildpadden hebben we helaas niet gezien.

Zondag ging om half zes mijn wekker omdat ik met Wendy en Marlyse had bedacht om de colorwalk te gaan doen. Net als met de colorrun in Nederland wordt je tijdens het lopen ondergedompeld in gekleurd poeder. Een hele ervaring en erg gezellig! In totaal hebben we vijf kilometer afgelegd door Otrabanda waarbij we elke 800 meter een kleur over ons heen kregen. In alle kleuren van de regenboog kwamen we na een uurtje lopen weer op het beginpunt aan waar we moesten geloven aan de grote colorsplash. Elke deelnemer had een zakje poeder gekregen en al deze zakjes gingen de lucht in. Uiteindelijk waren we dus compleet gekleurd in alle kleuren van de regenboog. Thuis hebben we elkaars rug moeten schrobben om de boel er weer af te krijgen. Inmiddels waren Juud en Fernand ook al wakker en ben ik schoongeboend met hen flamingo’s gaan spotten, ons was alleen een wat mooier uitzicht beloofd. De flamingo’s waren wat ver weg. Daarom zijn we naar Porto Mari gereden om hier op het strand te hangen en weer te snorkelen en ik heb nog wat bij kunnen slapen. ’s Avonds zijn we naar Wet and Wild geweest, een feest op het strand met een foute naam. Hier hebben we kunnen genieten van de Antilliaanse dans, waarna Juud en Fernand niet meer durfden te dansen, ik heb me er inmiddels overheen gezet, ik ben nu eenmaal Nederlander.

Fernand had gehoord of gelezen dat je bij Sint Joris baai erg goed kunt kiten. Uiteraard had hij al zijn kitespullen meegenomen naar Curaçao, helaas paste het board niet meer in de bagage. Maandag zijn we naar de Sint Joris baai geweest, een verlaten baai met afval langs de route. De kiteschool had ongeveer nul aanwezige werknemers en toen we belden met het nummer dat op een van de containers stond die fungeerden als school en opslag, bleek dat het niet mogelijk was om het juiste board te huren. Na enige teleurstelling hebben we een sightseeing tour door Punda gemaakt. Eerst hebben we een aantal winkels bezocht, waarna het voor Juud en Fernand duidelijk was waarom ze kleding voor mij uit Nederland mee moesten nemen. Vervolgens zijn we over de ronde markt gelopen waar het me nog meeviel hoeveel ons werd aangesmeerd. Wellicht omdat Fernand zijn pas weer had gevonden. Nadat we een drankje hadden gedaan op het Wilhelminaplein, waarbij de nodige foto’s zijn genomen met de Curaçao letters, zijn we naar de drijvende markt geweest. Mijn vriend stond ons al toe te zwaaien terwijl hij fietsbewegingen maakte. Uiteraard kwam ik er niet onderuit om Juud en Fernand voor te stellen, waarna hij Juud en mij een banaan gaf. Fernand moest er voor betalen, hoewel hij wel te horen kreeg dat hij een mooie man is. Na deze hete middag in Punda zijn we bij het vakantiehuisje van Juud en Fernand gaan hangen om vervolgens een bumpy ride te maken naar een restaurant dat de ouders van Wendy hadden uitgekozen. We kwamen Antilliaans te laat, maar hebben kunnen genieten van heerlijk eten en de gezelligheid van de ouders van Wendy, die de volgende dag weer naar Nederland zouden vertrekken, en Wendy zelf natuurlijk.

Tijdens het eten met de ouders van Wendy was ons beloofd dat de schildpadden bij Lagun tussen tien en elf uur ’s ochtends gevoerd werden. Juud en Fernand waren vastbesloten om tijdens hun verblijf schildpadden te spotten, dus stonden ze om negen uur bij mij op de stoep om naar Lagun te rijden. Toen we hier aankwamen waren er kinderen die zwemles kregen in de baai van Lagun, we verwachtten niet dat schildpadden daar gelukkig van zouden worden. Toen ik vroeg aan een werknemer van Lagun of de schildpadden vandaag gevoerd werden, reageerde hij bevestigend, dit zou om vier uur ’s middags gebeuren. Toen ben ik maar rustig op een bedje gaan zitten om een sinaasappel te eten met de gedachte dat we nog de hele dag de tijd hadden. Dit lukte aardig, totdat Fernand bedacht dat we ergens anders heen konden, Lagun hadden we namelijk al gezien. Toen ik voorstelde om naar Santa Cruz te gaan, waar zij met Captain Goodlife mee konden, zat Fernand al in de auto terwijl ik halverwege mijn sinaasappel was en met dit ding half in mijn mond mijn spullen bij elkaar probeerde te rapen. Goed, eenmaal bij Santa Cruz zou Captain Goodlife een uur later vertrekken waardoor we hier dus nog een uur op het strand konden hangen. Juud en Fernand zijn vervolgens met Captain Goodlife mee geweest en hebben kunnen genieten van de blauwe kamer en het lavastrand waar ik een aantal weken geleden al geweest ben. Ik heb op het strand heerlijk bij kunnen slapen terwijl ik op de spullen paste.

Woensdag zijn Juud en Fernand gaan duiken. Dit gaf mij de kans om in Punda een souvenir voor hen te kopen. Ik heb heel Willemstad doorgelopen om vervolgens op de ronde markt uit te komen waar ik houten wijnglazen voor ze heb gekocht bij een vrouw die mij graag haar hele kraam had verkocht. In de middag heb ik nog wat voor stage gedaan en in de avond hebben we bij kunnen praten terwijl we uit eten gingen. Ik houd erg van het proberen van locale gerechten en ik was erg nieuwsgierig naar het gestoofde geitenvlees. Het was heerlijk! Ook deze avond heb ik Juud en Fernand meegenomen naar een strandfeest, waar het goed warm was en wat minder Antillianen, waardoor Juud en Fernand wat danspasjes durfden te wagen.

Omdat ik had gehoord dat je bij tugboat, een gezonken sleepboot, erg mooi kunt snorkelen en omdat Fernand inmiddels een GoPro camera had, zijn we donderdag naar tugboat vertrokken. Na het nodige gezoek en rondgevraag kwamen we aan op het windloze baaitje van Tugboat. Nadat we een stukje hadden gezwommen kwamen de vissen ons al tegemoet! Werkelijk prachtig om te zien, we hebben zelf een soort mini rog gespot. Toen we het in het water uiteindelijk koud kregen zijn we weer op het land gegaan om deze keer bij Mambo op het strand te gaan liggen. Juud en Fernand waren niet bijzonder gecharmeerd van dit strand, het is namelijk erg toeristisch. Wel heb ik Juud medefan kunnen maken van de frozen yoghurt ijsjes die hier verkocht worden welke je zelf nog kunt versieren. Na weer een heerlijke dag met Juud en Fernand ben ik nog thuis gaan barbecueën met huisgenoten. Ook thuis was er namelijk bezoek, vier meiden die stage lopen in Suriname kwamen Curaçao bezoeken. Ook dit was erg gezellig en een goede afsluiting van de dag.

Vrijdagochtend stonden Juud en Fernand om kwart over zes op de stoep. Om kwart voor zeven vertrok namelijk de boot naar klein Curaçao. Eenmaal bij de boot uitgerust met kitespullen, snorkels en andere entertainment, waren we de portemonnee vergeten. Met dezelfde uitrusting zijn we weer terug gaan rijden door de stromende regen. In de auto heb ik gebeld met de organisatie die mij adviseerden om weer terug te komen en na afloop te betalen. Gelukkig zijn mensen hier van goed vertrouwen en konden we dus toch mee. Voor de reis naar klein Curaçao waren we gewaarschuwd dat we gegarandeerd zeeziek zouden worden. Goed, reispillen hadden we niet en op hoop van zegen begon onze reis. De golven waren inderdaad niet mis en we zagen de een na de ander groen worden en naar beneden begeleid worden om daar hun maaginhoud te legen. Gelukkig zijn wij gezegend met een sterke maag, maar als ik zou zeggen dat ik me nooit beter heb gevoeld zou ik liegen. Eenmaal aangekomen op klein Curaçao konden we genieten van een kleine regenbui met prachtig uitzicht! Ook kregen we gelijk een ontbijt aangeboden, broodjes kaas, ham en krentenbollen. Vervolgens ben ik weer in slaap gevallen op een strandbed terwijl Fernand aan het kiten was en Judith hem fotografeerde. Toen Fernand uit het water kwam en vertelde dat hij wilde gaan snorkelen, wist ik dat ik met hem mee moest als ik schildpadden wilde zien. Samen met Fernand ben ik dus de zee in gedoken en na goed zoeken hebben we uiteindelijk drie schildpadden kunnen zien! We hebben zelfs nog een stukje met ze mee kunnen zwemmen. Hierna hebben we een wandelingetje gemaakt over het eiland waarbij we ook hier veel afval tegenkwamen en salamanders, heel veel salamanders. Aan het einde van onze tocht klonk de scheepshoorn die ons waarschuwde om te komen barbecueën. We hebben genoten van een voor ons verzorgde barbecue inclusief ananas en watermeloen. Helaas ging deze dag veel te snel voorbij, na nog een korte kitesessie voor Fernand, fotografiesessie voor Juud en slaapsessie voor Tanja moesten we onze spullen weer inpakken en vertrokken we weer naar ‘groot’ Curaçao. Waar we voor de laatste keer ’s avonds uit eten gingen.

Zaterdag was het de laatste dag voor Juud en Fernand op Curaçao. Fernand wilde nog graag gaan kiten met een vriend van hem bij Sint Joris. Samen met Juud ben ik bij Saint Tropez gaan liggen, een zwembad met uitzicht op zee. Vervolgens zijn we naar Hato gereden, waar ik mijn tranen niet in kon houden en Juud en Fernand voor de laatste keer keihard heb geknuffeld. Gelukkig werd ik toen ze weg waren getroost door een man die met droge ogen zijn dochter uit stond te zwaaien die hij twaalf jaar niet had gezien en pas in december weer zou zien.

Juud en Fernand verbleven in de buurt van Mambo en om mijn laatste vrije dag toch nog een beetje in het teken van Juud en Fernand te houden ben ik samen met Marlyse al vroeg op dit strand gaan liggen waar we de hele dag gelegen hebben. ’s Avonds hebben we nog een film gekeken om het weekend en mijn vakantie helemaal af te sluiten. Vandaag ben ik weer begonnen met stage met het vooruitzicht dat ik nog maar zes weken stage hoef te lopen, waarna ik weer twee weken vakantie heb. Twee derde van mijn verblijf zit er alweer op en hoewel ik graag mijn andere zussen en mijn broers ook zou willen knuffelen, ben ik nog lang niet klaar met dit eiland.

Groetjes Tanja

Visite

Lieve mensen,

Vorige week heb ik ongeveer het halve eiland rondgefietst voor mijn stage. Zo kwam ik vorige week donderdag terecht bij Totolika, een oudervereniging voor zeer moeilijk lerende kinderen. Mijn stage begeleidster gaat een lezing voor hen geven en ze had me gevraagd of ik aanwezig wilde zijn bij het intakegesprek. Nadat ik met behulp van google maps, een vriendelijke man en vele heuvels bij Totolika was aangekomen, had ik geen idee welke van de twintig deuren ik moest kiezen. Gelukkig kwam er bij de eerste deur iemand aangelopen en hem vroeg ik waar ik zijn moest, ik werd wat schaapachtig aangestaard waarna de volgende persoon aan kwam lopen. Deze persoon vroeg ik hetzelfde en hij gaf mij dezelfde schaapachtige blik. Het bleek dat ik de zeer moeilijk lerende kinderen in ieder geval had gevonden. Vervolgens kwam er een man naar buiten die mij op een van de andere deuren wees. Hier binnen vroeg ik naar mijn stage begeleidster, maar zij hadden niet van haar gehoord en stuurden me naar de volgende deur. Eenmaal bij deze deur werd ik op een stoel gezet waar ik even moest wachten. Mede door de vele heuvels was ik inmiddels al bijna een half uur te laat, ook mede door de heuvels vond ik het geen probleem dat ik even moest wachten op een stoel. Inmiddels was ik gewend aan zeer moeilijk lerende kinderen, op deze plek trof ik echter zeer moeilijk lerende volwassenen aan. Ik werd hartelijk ontvangen en werd enthousiast toegezwaaid. Ik kreeg zelfs een kopje koffie aangeboden en een zeer moeilijk lerende vrouw kwam rondjes om me heen lopen. Ik was in ieder geval beschermd. Vervolgens werd ik terug gebracht van deur drie naar deur nummer twee waar inmiddels bekend was waar mijn stage begeleidster was. Toen ik haar had gevonden was haar afspraak al zo goed als voorbij, ik heb een glaasje water gedronken en ben met goede moed de vele heuvels weer gaan trotseren.

Ook vorige week zaterdag heb ik gewerkt. Eerst heb ik geholpen bij een training voor ouders van impulsieve en drukke kinderen, waarna ik met mijn stage begeleidster en haar gezin ben gaan lunchen bij een Delifrance. Dit was erg gezellig en toen de man en kinderen van mijn stage begeleidster weer weg waren bleven we samen over en zijn we onze tekst voor de volgende workshop gaan leren. In de middag hebben we namelijk samen een training gegeven over hoe opvoeders om kunnen gaan met kinderen met faalangst, deze training was door mij ontwikkeld. De deelnemers waren positief over de workshop en ook mijn stage begeleidster en ik waren blij. Mijn stage begeleidster heeft me zelfs tussendoor verrast met een cadeaubon, waar ik helemaal gelukkig van werd.

Toen ik ´s avonds thuis kwam heb ik snel mijn tas gepakt om met Wendy en haar ouders uit eten te gaan en vervolgens bij hen te blijven slapen. De volgende dag zijn we namelijk de Christoffelberg gaan beklimmen. Met allerlei rampverhalen van anderen in mijn achterhoofd ben ik aan de tocht begonnen. De heenweg viel me alles mee en vond ik oprecht leuk om te doen! Ook op de top was een prachtig uitzicht en een heerlijk windje waar ik met volle teugen van genoten heb. De terugweg beviel me minder, ik vond dit namelijk veel lastiger lopen en door de losliggende stenen en gladde rotsen was het erg gemakkelijk uitglijden. Eenmaal beneden zijn we het Christoffelpark weer uitgereden om naar Playa Kalki te gaan. Een klein strand waar ik eigenlijk gelijk het water in ben gegaan om me af te spoelen. Vervolgens heb ik de rest van de ochtend weggeslapen op een strandbed. De dag hebben we afgesloten met een barbecue bij het vakantiehuis van de ouders van Wendy, waar ik ontzettend van genoten heb.

Deze week heb ik maar tot en met woensdag stage te lopen, donderdag was het namelijk hemelvaart en zijn Juud en Fernand kwamen toen aan op Curaçao! Wat heb ik daar naar uitgekeken om mijn grootste zus weer te kunnen knuffelen en ook Fernand had ik gemist. Ik ben ze bij Hato op gaan halen nadat ik de hele dag mezelf zenuwachtig had gemaakt op het strand. Na de nodige knuffels zijn we naar hun huisje gereden waar we een wijntje hebben gedronken. Vervolgens hebben we een rondje over het strand gelopen waarna we bij hun huisje hebben gekookt met de boodschappen die ik van tevoren voor ze had gekocht. Vervolgens heb ik ze mijn huisje laten zien en ben ik helemaal gelukkig gaan slapen.

Omdat Juud en Fernand verwachtten vroeg wakker te zijn wegens de jetlag hadden ze bedacht dat het verstandig was de Christoffelberg gelijk maar de volgende dag te gaan beklimmen. De vorige keer had ik echt genoten van de klim naar boven. Deze keer liep het zweet langs mijn kin op de grond en van mijn voorhoofd in mijn ogen. Ik geloof niet dat ik ooit zo hard gezweet heb, het was namelijk gigantisch benauwd en Fernand had een goede pas gevonden. Toen we bijna aan de top waren, waar we door een smalle sleet moesten, stootte ik mijn hoofd waardoor ik met mijn kin op de rots eronder terecht kwam. Echt pijn deed het niet, ik had opeens wel iets hards om op te kauwen. Toen ik het uit mijn mond haalde was het wit en met mijn tong voelde ik dat ik een stuk tand minder had. Volgens Juud viel het mee en vrolijk bereikten we de top. Na een kleine fotoshoot begonnen we de tocht naar beneden, om heel snel naar het strand te rijden om af te koelen in de zee. De rest van de dag hebben we bij Cas Abao gelegen, waar we slechts een klein beetje verbrand zijn. ’s Avonds zijn we uit eten geweest in Punda waar Juud en Fernand hebben genoten van de plaatselijke stoba op mijn aanraden. Vandaag en de rest van de week ga ik nog verder genieten van hun aanwezigheid en van mijn dagen dat ik geen stage hoef te lopen en niet door de hitte hoef te fietsen.

Groetjes Tanja

Het onderwaterleven

Lieve mensen,

Gisteren heb ik mijn PADI Open Water gehaald! Vorige week zaterdag ben ik met Wendy en twee andere huisgenoten begonnen aan onze duikcursus. We kregen een boek mee met theorie die we moesten leren en de zaterdagochtend hebben we eerst vooral theorie doorgenomen en zijn we even het water in geweest op 5,6 meter diepte. In het water komen was nog een hele opgave. Ik vond dat pak gigantisch zwaar, bovendien moet je lood meenemen om te kunnen zinken. Uiteindelijk in het water werd het op een gegeven moment heel erg koud waardoor ik met paarse lippen het water weer uitkwam. Wel met een ervaring rijker, van oren klaren, bril klaren en het onderwaterleven bewonderen. De volgende dag, zondag, gingen we weer het water in nadat we wat theorie hadden doorgenomen. Deze keer had ik een kleiner pak waardoor de kou meeviel, de paarse lippen overigens niet. We hebben weer wat oefeningen onder water gedaan zoals het afzetten van het masker, het uitdoen van de ademautomaat en uit de extra automaat van je buddy ademen en samen opstijgen. Deze keer hebben we wat meer van de onderwaterwereld kunnen zien omdat we langs het rif hebben gezwommen. Er zwemmen echt gigantisch veel vissen en heel veel verschillende soorten! Erg leuk en mooi om te zien. De week erop, op zaterdag, zouden we onze laatste duiken hebben waarna we onze PADI zouden hebben gehaald. Tijdens het doornemen van de theorie kwam er al iemand naar ons toe die last had van kwalletjes onder water. We hebben stug doorgezet en zijn toch het water ingegaan met onze duikspullen. In totaal zijn we drie kwartier onder water geweest en op het diepste punt waren we 8,8 meter. Het was echter drie kwartier doorbijten, de kwallen waren inderdaad aanwezig, ook was er waarschijnlijk vuurkoraal losgekomen wat rondzwierf en wat lekker prikte op de onbedekte lichaamsdelen. Toen één van ons geprikt was door een wat gevaarlijkere kwal zijn we maar het water uit gegaan en moesten we de laatste duiken een andere keer plannen. Wel hebben we de theorie afgemaakt en ons theorie-examen gehaald! Ik was erg trots op mijn score van 92 procent. Toen ik de volgende dag wakker werd, de dag waarop we uiteindelijk onze laatste duiken gingen doen op een andere locatie, had ik allemaal rode plekken op mijn benen. Het zag er een beetje uit alsof ik allemaal muggenbulten had, zeker op mijn knie hadden zich miljoenen bulten gevestigd. En wat een gigantische jeuk! Ik heb er vannacht nog wakker van gelegen. Toen ik bij het duikcentrum aankwam dachten ze dat het wel door de warmte zou komen. Ik vond het echter wel heel toevallig dat het dan precies niet op de plekken zat waar mijn pak had gezeten. Uiteindelijk kreeg ik een pak met lange mouwen en broekspijpen en reden we naar de andere locatie om te gaan duiken. Het heeft ons weer de hele dag gekost, maar deze keer waren er geen kwallen en in ieder geval veel minder vuurkoraal. Tijdens de eerste duik hebben we weer allerlei oefeningen gedaan en tijdens de tweede duik mochten we zelf een stuk gaan duiken. Heel erg leuk om te doen en weer ontzettend mooie vissen kunnen zien.

De eerste zaterdag van onze PADI-cursus moest ik in de middag nog helpen bij het geven van een training door mijn stagebegeleidster. Het was al wat grijzig, wat ik absoluut geen probleem vond omdat het dan minder heet is op mijn fiets. Toen ik eigenlijk, dat bleek achteraf, al voorbij de trainingslocatie gereden was begon het gigantisch te regenen! Ik kwam werkelijk als verzopen kat aan op de locatie. Weer eens wat anders dan nat van het zweet aankomen. ‘Gelukkig’ moest ik nog twintig minuten wachten waardoor ik wat op kon drogen. Tijdens het opdrogen buiten begon het te onweren!

Omdat ik veel thuis werk op stage, op zaterdag dus al gewerkt had en één van mijn huisgenoten nu vakantie heeft, kon ik de verleiding niet weerstaan om afgelopen donderdag met haar en haar vriendin mee te gaan naar Santa Cruz. Dit is een baai waar je een tocht met Captain Goodlife kunt maken, dit hebben we uiteraard gedaan. Met een boot inclusief gids werden we wederom naar de blauwe kamer gebracht waar we hebben gesnorkeld, weer het onderwater leven gezien. Hierna werden we met de boot naar een zwart strand gevaren, dit strand is zwart door de vulkaan die daar is geweest. Bij dit strand is een stuk koraal naar de oppervlakte gedreven waar we ook weer gesnorkeld hebben. Hier waren de vissen van heel dichtbij te zien en het was werkelijk prachtig. Weer nieuwe vissen ontdekt, ik zou ze graag noemen maar ik heb geen idee hoe ze heten. Vervolgens hebben we nog gesnorkeld bij een ietwat luguber wrak. Het was een gezonken schip uit Venezuela die daar al erg lang lag, hij lag echter op zijn kop en erg diep waardoor het niet goed te zien was wat het wat luguber maakte. Onze gids heeft ons hierna weer veilig aan de kant gezet waar naar zijn zeggen de mannen op ons wachtten. Niets was minder waar, de eigenaar liep rond in zijn onderbroek en er was iemand die graag wilde dat we bleven eten. We zijn maar weer gauw naar Playa Lagun vertrokken waar we nog even aan het strand hebben gelegen. Een heerlijk verrassende werkdag dus.

De dinsdag hiervoor ben ik met Wendy naar de bioscoop geweest, nadat we samen uit eten waren geweest bij Pampus waar we een platgeslagen, wel lekkere, biefstuk kregen. We waren wat betreft bioscoop gewaarschuwd voor stilstaande beelden en andere ellende, maar dat viel ontzettend mee en we hebben genoten van de film ‘Bad Neighbours’.

Volgende week donderdag komen Juud en Fernand aan op het eiland, waar ik ontzettend naar uitkijk! Ik heb al vrij genomen dus ik hoop dat ze er ook naar uitkijken om mij weer te zien want ze zullen moeilijk van me af komen.

Groetjes Tanja!

Meivakantie

Lieve mensen,

Het is alweer meer dan drie maanden geleden dat ik op Curaçao aankwam en dat betekend dat ik al over de helft van mijn stage ben. Vandaag over precies drie maanden land ik alweer in Nederland! Van de to do list die Wendy en ik van tevoren hadden opgesteld hebben we al aardig wat dingen gedaan. Het probleem is alleen dat hij ook nog steeds wordt bijgevuld, uiteraard met alleen maar leuke dingen. Zo zijn we binnenkort van plan om te gaan duiken met een aantal huisgenoten en ook het beklimmen van de Christoffel berg en een bezoek brengen aan Klein Curaçao staan nog hoog op het lijstje.

Deze week was het meivakantie, hierdoor had ik heerlijk een aantal dagen vrij. Toch waren er ook een aantal dagen dat ik gewoon op mijn fiets naar stage moest. Iedere keer als ik vanuit mijn stage naar huis fiets kom ik langs de drijvende markt in Punda, omdat ik zo ongeveer de enige fietser ben en mijzelf nogal herkenbaar maak met een prachtige witte pet beginnen de marktkoopmannen mij te herkennen. Er is zelfs een man die graag wil dat ik mijn fiets bij hem laat staan terwijl ik geld pin. Dit vond ik niet zo’n heel goed idee omdat fietsen hier ondanks het verre van ideale fietsweer toch nogal geliefd zijn. Hij stond er echter op dat ik bij zijn kraam langs zou komen. Ik moet vaak langs deze man fietsen dus dat heb ik gedaan om hem te vriend te houden. Hij heeft me vijf bananen en een winterpeen voor drie gulden (ongeveer 1,20 euro) verkocht. Misschien dat ik toch maar vaker bij deze vriendelijke man langs moet gaan en mijn fiets goed in de gaten moet blijven houden.

Onze Koningsdag viel op Koninginnedag, vandaar dat wij vorige week woensdag naar Punda zijn geweest om daar over een markt te lopen. Na een heerlijke chocoladecake, de Antilliaanse oranje tompouce te hebben genuttigd, hadden we het zo heet dat we sterke behoeft kregen aan een koud drankje. Uiteindelijk hadden we een vrij plekje op een terras gevonden waar we een verkoelend drankje hebben gedronken, een frozen awa di lamunchi. Hier hebben we ook nog wat gegeten en daarna zijn we weer naar huis gegaan. Eenmaal thuis heb ik even een middagdutje gedaan, om ’s avonds naar Latin Village te gaan, een feest bij een groot landhuis. Het was minder druk dan ik had verwacht, maar zeker niet minder gezellig. Hier heb ik nog een lokale soep gegeten, sopi di karni. Dit was een vleessoep inclusief bot en aan de mais zat ook nog een stuk kolf. Dit was dus een uitdaging om te eten met een plastic lepel uit een plastic beker. Zover ik weet is dat helemaal gelukt en kon ik met een gevuld gevoel mijn bedje in.

Dat weekend was het zover, Marco Borsato was op het eiland en wij hadden tickets weten te bemachtigen. Ook dit was nog een uitdaging geweest. Wendy en ik waren eerst niet van plan om te gaan, maar door onze huisgenoten die luid de muziek van Marco aan hadden gezet, avonden achter elkaar, waren we overgehaald. Via een Facebook pagina waarop je vragen kunt stellen over Curaçao had ik gevraagd of er nog iemand was die tickets verkocht. Er was een vrouw die ze wel aan ons wilde verkopen voor de inkoopprijs. Helaas viel met deze vrouw niet te onderhandelen en toen bleek dat haar inkoopprijs al lager was dan de officiële inkoopprijs, hebben we een kwartier later met haar man afgesproken bij de Macdonalds op de parkeerplaats. Wij hadden onze mannelijke huisgenoot meegenomen voor een veilig gevoel, maar toen deze man aan kwam lopen bleek dat dit niet nodig was geweest. Hij liep in een felgekleurd shirt, een korte broek en sportschoenen. Als hij ons of ons geld stiekem mee had willen nemen was hij dus wel erg opvallend gekleed.

Het concert van Marco Borsato was erg leuk! Hij liet, zoals het op Curaçao hoort, wel een tijd op zich wachten. Gelukkig werden we geëntertaind door de Memphis Maniacs, een band die allemaal oude nummers mixed en op een bijzondere manier in elkaar zet. Ik was ongeveer de enige die dit wel leuk vond, maar ik moet toegeven dat hun optreden van anderhalf uur wel lang genoeg was. Toen onze benen en rug al zeer deden kwam Marco Borsato op het podium, zijn hele lijf moet pijn hebben gedaan na het optreden! Hij heeft minimaal vijf toegiften gegeven en hij heeft in totaal twee uur gezongen en gesprongen. Ook had hij zijn dochter meegenomen die voor het eerst voor publiek optrad. Wij hebben uiteraard met heel hard meegezongen met alle bekende nummers en na het twee uur durende optreden waren we dus behoorlijk schor. Ondanks de pijn in ons lijf hebben we nog een after party gehouden bij Bermuda.

Die zondag ben ik met een aantal huisgenoten naar Cas Abao geweest, toch wel één van de mooiste stranden op Curaçao. Ik heb hier zelfs nog even wat aan stage gedaan en verder heerlijk mijn benen rust gegeven en wat rondgezwommen. Maandag hadden we weer salsales en ook deze keer was het fantastisch, er was zelfs een man extra! Omdat het de laatste keer was van de huisgenoot die altijd met Wendy en mij meegaat hebben we ook eens gegeten bij het restaurant waar de salsa gegeven wordt, Brakke Put Mei Mei. Het was erg lekker, we hadden twee keer garnalen besteld en één keer zalm en dit hadden we met z’n drieën verdeeld. Ik heb er ontzettend van genoten.

Groetjes Tanja!

Jeep tour en strand

Lieve mensen,

Om nog even bij het onderwerp van mijn vorige blog te blijven, afgelopen woensdag had ik mijn tussentijdse beoordeling. Mijn stage begeleidster gaf aan dat ze erg tevreden is, ze vindt het alleen jammer dat ik geen Papiaments spreek. Als ik Papiaments zou spreken zou ze me namelijk nog meer kunnen leren. Verder had ze veel positieve woorden, wat mij veel zelfvertrouwen gaf.

Ook de schildpadden zijn niet uit het zicht verdwenen. Gisteren heb ik met bijna al mijn huisgenoten een jeep tour gedaan. Eerst gingen we naar een grot, kueba di pachi wat grot van grootvader betekend. De trip hierheen was door een woestijn, inclusief cactussen en andere stekels. Echt zonder kleerscheuren kwamen we er dus niet vanaf achterin de open jeep. We mochten door de grot kruipen, schuiven en klimmen, wat ons uiteindelijk naar de andere kant van de grot bracht. Hier hadden we een gigantisch uitzicht over de woestijn en konden we het vliegveld van Hato zien liggen. Eenmaal weer over de grotten heen geklommen kwamen we weer bij de jeep uit waar we een pastechi kregen, een Curaçaose lekkernij. Vervolgens reden we verder door de woestijn naar de volgende grot, kueba di brua, wat iets betekend als grot van de voodoo. Hier konden we gewoon lopen terwijl de vleermuizen ons om de oren vlogen. Vervolgens gingen we weer naar de plek waar we zeeschildpadden konden spotten. Deze keer heb ik meer schildpadden kunnen zien, misschien dat dat kwam omdat er nu geen gillende kinderen om ons heen renden. Toen iedereen voldoende schildpadden had gezien gingen we naar de plek waar ik erg naar uitkeek om te zien, een natuurlijke jacuzzi! Wat een prachtige plek! Het water spat hier tegen een rots omhoog, in deze rots zit een gat waar het water uit spuit. We hebben met z’n allen even in de jacuzzi gestaan, krabben gespot en heel hard genoten van het verkoelende water. Hier hebben we ook geluncht en kregen we verhalen te horen van mensen die te dicht bij het gat of de afgrond kwamen waardoor ze tegen de rotsen aan zijn geslagen. Goed, hier zijn we maar weer weggegaan, bovendien begonnen de wolken weg te drijven waardoor we keihard aan het verbranden waren. We reden naar de blauwe kamer, een grot onder water waar gesnorkeld kan worden. Om hier te komen moesten we van een rots afspringen, we hadden de keuze voor een lage en een hogere rots. Voor ik het wist stond ik op de hogere rots en lag ik vervolgens in het water. Om in de grot te komen moesten we nog een stuk onder water zwemmen, gelukkig stond het water niet zo hoog, waardoor we op alle plekken nog adem konden halen, bovendien viel de afstand me mee. Het snorkelen was prachtig! Allerlei vissen gezien en tussen deze vissen door kunnen zwemmen. Op de terugweg naar huis zijn we nog even gestopt bij een wit strandje om hier te kunnen kijken. Toen de gids uiteindelijk aangaf dat we konden ‘snoozen’, omdat ze over de verharde weg ging rijden, ben ik heerlijk in slaap gevallen om weer wakker te worden toen we bijna thuis waren. ’s Avonds hebben we met, deze keer wel, alle huisgenoten bij Chopstix gegeten, een sushi restaurant. Één van onze huisgenoten vliegt namelijk woensdag weer naar Nederland en ze wilde graag nog een keer sushi eten met z’n allen. Dit was een heerlijke afsluiting van een fantastische dag.

De vrijdag hiervoor zijn Wendy en ik samen uit eten geweest bij Plein café Wilhelmina, het was tenslotte bijna koningsdag. We hebben wel een Curaçaos gerecht gekozen, stoba, we zitten niet voor niets op Curaçao. Hierna zijn we naar Bermuda gegaan waar Charly Black op zou treden. De goede man kwam om half drie, waarna hij misschien drie nummers heeft gespeeld. Samen hebben Wendy en ik het wel gezellig gehad, bovendien waren twee van onze huisgenoten daar aan het werk die ons af en toe kwamen vergezellen. De zaterdag hierna hebben we heerlijk aan het strand gehangen om op te laden voor de jeep tour.

Op goede vrijdag ben ik voor de verandering op het strand geweest en ook de zaterdag daarna was ik op het strand te vinden. Zaterdag werd er een springbreak festival op het strand gehouden. Heerlijk genoten van het strand, de zon en de muziek om veel te laat weer naar huis te gaan. Dit is waarschijnlijk de reden dat ik de rest van de paasdagen ook op het strand heb doorgebracht.

Tussen alle strandbezoeken door zijn Wendy en ik samen met een andere huisgenoot weer begonnen aan de salsalessen. Ik had het oprecht gemist, vanavond is onze tweede les van de beginners 2 klas. Ook zijn we weer bezig met bootcamp, wat iedere keer weer voor gigantische spierpijn zorgt de volgende dagen.

Koningsdag wordt op Curaçao nog op Koninginnedag gevierd, woensdag en donderdag ben ik dus vrij van stage om Koningsdag te vieren.

Groetjes Tanja!

Zelfvertrouwen en schildpadden

Lieve mensen,

Op mijn stage ben ik afgelopen week vooral bezig geweest met het in elkaar zetten van de voorlichting die ik afgelopen woensdag gegeven heb. De voorlichting ging over zelfvertrouwen en hield ik voor ouders die hun kinderen op kinderdagverblijf De Dotjes hebben zitten. Ik had op ongeveer tien ouders gerekend, aangezien dit kinderdagverblijf pas in januari geopend is. De directrice is echter fanatiek en ze was erg enthousiast over de voorlichting, maar ook over de rest van haar werk. Uiteindelijk waren er dus vijfendertig mensen en iemand van de krant die mij kwam filmen en verschillende foto’s maakte. Eerst hield de directrice een praatje in het Papiaments over de school, waarna Shanti mij in het Nederlands introduceerde. Ik verbaasde me erover hoe weinig zenuwen ik had en begon mijn verhaal te vertellen. Het ging bijzonder goed, hoewel ik het op het einde wel erg lastig vond om de vragen te beantwoorden. Zo was er een vrouw die vroeg hoe zij met haar dochter om moet gaan die haar zoontje naar beneden haalt. Gelukkig was daar Shanti die mijn advies aan kon vullen met haar iets uitgebreidere ervaring. Eigenlijk waren alle reacties erg positief, ik had alleen wat harder mogen praten en wat meer intonatie mogen gebruiken. Van de cameraman heb ik verder nog niks gehoord, ik weet eigenlijk niet of ik dit jammer of juist fijn vind. Ook Shanti was erg tevreden en heeft me gelijk meer vrijheden gegeven. Zo mag ik de voorlichting nog een keer gaan geven waarbij ik het meer zelf organiseer en ik mag in mijn eentje een jongen gaan coachen die wat problemen op school heeft.

Naast stagelopen heb ik natuurlijk ook andere dingen gedaan. Hoewel het weekend voor de voorlichting een vrij rustig weekend was. Zaterdag heb ik met huisgenoten op het strand gelegen, waar we ook nog een drankje hebben gedaan. Er was ons beloofd dat we Enrique Iglesias zouden zien terwijl hij zijn nieuwe videoclip op ging nemen. We hebben hem alleen nooit gezien en hebben er eerlijk gezegd ook niet heel veel moeite voor gedaan. Zondag ben ik de middag samen met Wendy naar de grotten van Hato gegaan. Dit zijn druipsteengrotten waar in de slaventijd slaven hadden gezeten die van de plantage waren gevlucht. Bij de grotten was ook een indianen pad waarlangs verschillende struiken, bomen en andere begroeiingen te zien waren. Ook waren er genoeg dieren, salamanders, leguanen, vogels en schildpadden die ons bijzonder interessant vonden, ze kwamen helemaal naar ons toegelopen.

Afgelopen vrijdag waren Wendy en ik door een huisgenoot uitgenodigd om met haar stageklas mee te gaan met een uitje om geld in te zamelen voor de musical van groep acht en het groep-acht-kamp. Het voelde oprecht als een schoolreisje, met allemaal gillende kinderen, een fles water en een appel werden we in een bus gezet waarmee we langs bezienswaardigheden op Curaçao reden die door toeristen niet veel worden bezocht. Eerst kwamen wel langs ongeveer de enige groene plek op Curaçao, hier is een zoetwaterbron en groeit dus van alles. Ook komen hier locals water halen om bijvoorbeeld hun auto te wassen of om het water als drinkwater te gebruiken. Na dit bewonderd te hebben, gingen we weer met z’n allen de hete bus in om door te rijden naar Jan Kok, een landhuis waar kunstwerken te zien zijn. Niet per se mijn smaak kunst, wel een mooi landhuis en leuk om te zien hoe het huis van de plantagehouders er uit zag. Onze laatste stop was bij een baai waar zeeschildpadden te zien waren. Schildpadden achtervolgen Wendy en mij ben ik bang. Na een klim met gevaar voor eigen leven op een rots konden we beneden in het water enkele zeeschildpadden zien. De weg er naar toe was al erg mooi, een prachtig uitzicht en gigantische cactussen, waar Wendy en ik foto’s van maakte terwijl alle kinderen al vooruit gerend waren. Niet dat we dat laatste heel erg vonden. In de bus kregen we op de terugweg een voorproefje van de musical, er werden luidkeels verschillende liedjes uit de musical gezongen, maar later ook voor ons bekende nummers. We hebben uiteraard uit volle borst meegezongen met ‘Ik heb geen bananen vandaag’ en ‘Hotel California’. Wat een spetterend einde gaf aan ons schoolreisje.

Zaterdag ben ik weer met verschillende huisgenoten naar het strand geweest en hier een drankje gedaan om ’s avonds uit te gaan en alle gillende kinderen van de dag ervoor te vergeten. Zondag zijn we naar een zwembad geweest waar we heerlijk hebben gelegen/geslapen/gelezen en in de avond heb ik met alle huisgenoten genoten van een barbecue, om vandaag weer fris en fruitig op stage te zitten.

Groeten, Tanja

Suriname

Lieve mensen,

Inmiddels ben ik alweer twee dagen op Curaçao nadat ik een fantastische week vakantie heb gevierd in Suriname. Ik vind Suriname een erg mooi land, er groeit en bloeit veel meer dan op Curaçao en ik had de geur van vers gemaaid gras echt gemist.

Midden in de nacht kwamen Wendy en ik aan in Suriname waar we vervolgens ons paspoort af moesten staan. We moesten een toeristenkaart kopen voor 20 euro of 25 dollar, wat we natuurlijk niet bij ons hadden en van pinautomaten op het vliegveld hadden ze nog niet gehoord. Braaf hebben wij ons paspoort afgegeven welke we een dag later bij de militaire politie op mochten halen. Uiteindelijk mochten we dus doorlopen en werden we hartelijk ontvangen door Sabrina en Manouk, de dames waar we een week bij verbleven.

De volgende dag zijn we met de bus naar Paramaribo gegaan, de bussen zijn in Suriname trouwens veel beter geregeld dan op Curaçao! In Paramaribo zijn we eerst gaan proberen ons paspoort op te halen, we moesten bij twee verschillende gebouwen zijn, waarvan er één al gesloten bleek te zijn, de volgende dag konden we dus weer terug. We hadden er in ieder geval één gehad en hierna zijn we nog naar de Palmentuin geweest, wat erg leuk en mooi was om te zien en hebben we langs de waterkant gelopen. Wauw wat is dat water vies in Suriname! Nu ben ik inmiddels helder blauw water gewend, maar dit was gewoon bruin en modderig!

Donderdag zijn we voor de laatste keer bij de militaire politie geweest, om vervolgens nog wat te shoppen, wat hier overigens veel beter kan dan op Curaçao. Hierna zijn we naar een hotel gegaan waar een zwembad is. Hier hebben we de rest van de middag gelegen en genoten van de zon. In de avond/nacht hebben we het nachtleven van Paramaribo ontdekt. Het nachtleven begint hier bijzonder laat, om twee uur werd het pas druk. Dat heeft er echter niet voor gezorgd dat het minder leuk was! Ook hier wordt namelijk de salsa gedanst.

Omdat het shoppen ons hier goed beviel zijn we vrijdag na heel lang geslapen te hebben weer gaan shoppen bij de Hermitage Mall, een winkelcentrum. Hier heb ik een roti rol geprobeerd, ik vind het namelijk altijd leuk om het lokale voedsel te proberen. Dit was ook de reden dat ik ervoor koos om er peper op te doen. Dit laatste heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik er ongeveer een uur over heb gedaan om hem op te krijgen. Want peper is ook echt peper. In de avond zijn we gaan eten bij een restaurant waar je gigantische porties nasi, bami of een ander oosters gerecht kreeg, waar we twee dagen van hebben kunnen eten.

Zaterdag gingen we eindelijk doen waar ik het meest naar had uitgekeken, we gingen op trip naar Frans Guyana en Galibi! Met 18 Belgen in de bus vertrokken we eerst naar de grens met Frans Guyana. Hier werden we allemaal in een boot/sloep geladen waarin we naar de overkant voeren. Eenmaal aan de overkant begon het gigantisch te regenen, waarop iedereen zijn poncho aantrok, waaronder ook ik. We hebben over de markt gelopen, waar we eerlijk gezegd weinig van hebben gezien door de regen. Toen het uiteindelijk weer droog was waren we weer bij de plek waar onze boot ons weer zou komen halen. Deze boot was echter nog onderweg met onze bagage en deed er door de regen een stuk langer over. Na een uur te hebben gewacht, in een speeltuin te hebben gespeeld en vechtende zwerfhonden te hebben gezien kwam onze boot er aan. Nadat we een hapje hadden gegeten stapten we de boot weer in om onze reis naar Galibi te beginnen. Omdat het gestopt was met regenen had ik in al mijn enthousiasme mijn regenponcho weer uit gedaan. Toen ik echter in de boot stapte en we gingen varen bedacht ik mij al bijzonder snel dat ik deze beter aan had kunnen houden. Niet dat het regende, maar het rivierwater gutste over de rand. Uiteraard had ik de beste plek uitgezocht en mij het minst voorbereid want ik was degene die het meeste water ving. Veel van de omgeving heb ik ook niet kunnen zien, er was namelijk voornamelijk water voor mijn ogen. Na wat plaspauzes met de meest bijzondere wc’s kwamen we aan in Galibi, een inheems dorp. Hier werden we naar onze slaapplek gebracht, een hutje waar gelukkig gewone bedden in stonden. Toen alle bagage op zijn plek stond heeft onze gids ons een rondleiding geven door het dorpje. Het was droog, toch had ik mijn poncho aangehouden. Bovendien was dat wat warmer, die natte kleding koelde namelijk bijzonder af in de wind. We hebben tijdens deze wandeling echt de meest bijzondere planten en bomen gezien, van katoenplant tot ananasplant en van een cashewnotenboom tot mangoboom. Ook was er citroengras en meerdere geneeskrachtige struiken. Erg bijzonder en leuk om dit in het echt te zien groeien. Toen we nog geen vijf minuten weer bij ons hutje waren begon het echt heel hard te regenen, het kwam met bakken uit de lucht. We zouden echter nog zeeschildpadden gaan spotten, dit werd een tijdje uitgesteld en we zijn eerst wat gaan eten. Na het eten was het gelukkig droog en konden we vertrekken naar het eiland waar de zeeschildpadden zouden zijn. Ik had mij uiteraard op alles voorbereid, het was dan droog, maar we gingen weer in die boot en bovendien had ik geen idee wanneer het weer zou gaan regenen. Onze gids vertelde wel dat hij dacht dat het droog zou blijven en hoewel hij indianen om zich heen had die altijd naar de natuur luisterden en de natuur kennen, had ik mijn poncho weer aangedaan met daaroverheen een vuilniszak. Goed, het bleef droog en ook het water was rustig, maar het was wel lekker warm. We gingen dus op zoek naar zeeschildpadden, indianen hadden ons verteld dat we geen zaklamp aan mochten doen en geen foto’s mochten maken. We zaten dus in het donker in de boot met werkelijk niks om te zien. Ik moet eerlijk toegeven dat ik op een gegeven moment in slaap ben gevallen. Uiteindelijk stapt één van de indianen uit, naar mijn beleving midden op de rivier, maar we waren inmiddels bij een strand aangekomen. Hier was er een schildpad bezig met het dicht maken van haar nest, het was heel indrukwekkend om een schildpad van 1,20 meter van nog geen halve meter afstand te kunnen zien. Even later had onze gids een ander schildpad gevonden welke haar eieren nog moest leggen. Weer konden we heel dichtbij komen en kon je letterlijk de eieren zien vallen. Ik vond het echt fantastisch om dit te kunnen zien!

Na een nacht met kakkerlakken over mijn been en in de badkamer zouden we eigenlijk naar een vrouwencentrum gaan, deze was helaas gesloten. Wel hebben we op advies van een indiaan een aantal apen kunnen zien. De eigenaar van deze beesten had nog allerlei andere dieren en was meer dan blij ons al deze dieren te kunnen laten zien. Eerst kwam hij met schildpadden, die niet veel voorstelden na het zien van de schildpadden die avond daarvoor. Ook waren er kleine beren, hier weet ik de naam niet meer precies van en had deze man een half kaalgeplukte papegaai. De apen zagen er een stuk beter uit en kregen blijkbaar ook voldoende te eten want mijn banaan wilden ze niet. Ook hebben we nog een nachtaapje gezien. Na het zien van al deze dieren gingen we weer in de boot om weer terug te gaan naar Paramaribo. Omdat het droog was en het water rustig had ik deze keer maar geen poncho aangedaan. Ik hoef denk ik niet eens meer te vertellen dat we onderweg wederom een tropische regenbui over ons heen kregen.

De dames waar Wendy en ik verbleven moesten maandag weer gewoon stage lopen, daarom zijn Wendy en ik samen Paramaribo ingegaan. Hier zijn we over de centrale markt gelopen waar ze vis verkopen in de volle zon en zalfpotjes tot twee meter hoog opstapelen. In een winkel vlakbij de centrale markt hebben we hangmatten gekocht, waar ik gigantisch van ga genieten als ik weer in Nederland ben. Het balkon op Curaçao is daar denk ik namelijk niet helemaal op gebouwd. Ook zijn we nog als aandenken aan onze trip in inheemse kledij op een echte toeristenfoto geweest.

Onze laatste hele dag in Suriname wilden we nog graag iets actiefs doen. Dit was de reden dat we een kabeladventure hadden geboekt. We kregen een privégids die ons onderweg vanalles over de omgeving kon vertellen, bovendien zorgde hij goed voor ons. Hij had eten voor ons meegenomen en onderweg een watermeloen voor ons gekocht, ook had hij een camera meegenomen die je op je hoofd kon dragen tijdens het naar beneden zweven. Eenmaal bij de kabelbanen aangekomen werden we in prachtige outfits gehesen en moesten we naar boven klimmen om vervolgens via zes kabels weer naar beneden te ‘vliegen’ zoals zij dat noemden. Een van deze kabels ging over de Suriname rivier, wat een prachtig uitzicht had. Wat een heerlijke ervaring was dat! Na dit avontuur heeft onze gids ons nog meegenomen naar de stuwdam en de eerst gebouwde brug over de Suriname rivier. Wederom een geweldig uitzicht. We hebben zelfs nog kunnen zwemmen in het stuwmeer, later kwamen we erachter dat dit tussen de piranha’s en andere gevaarlijke vissen was. Maar goed, we leven nog en het water was hier niet bruin zoals in Paramaribo en wel zoet in tegenstelling tot het water op Curaçao, heerlijk dus.

De laatste dag, woensdag wilden we ons nog even ontspannen voordat we het vliegtuig weer in zouden stappen. In een kapperszaak waar het rook naar ontharing crème hebben we een pedicure laten doen waar ik enorm van heb kunnen genieten. Helaas was hierna ons Surinaamse avontuur alweer afgelopen en woensdagavond zijn we weer geland op Curaçaose bodem. Toch wel weer fijn om thuis te zijn.

Groetjes Tanja

Ziek

Lieve mensen,

Misschien is het de hitte, heb ik teveel in de zon gelegen en/of heb ik te weinig gedronken. Het kan ook aan de airco liggen als ik van de fiets kom maar ik heb in ieder geval gruwelijk last van mijn keel. Als dat het enige was zou je me niet horen klagen, maar ik heb ook hoofdpijn en mijn buik voelt ook niet zoals dat in betere tijden voelde en heb ik een dik oog. Het begon afgelopen maandag en omdat ik dacht dat het dinsdag wel weer ging ben ik dinsdag gewoon naar stage gegaan. Woensdag moest ik naar de immigratiedienst om een verklaring van rechtswege te halen (een soort visum) en de fietstocht terug was één van de zwaarste. De rest van de dag heb ik dan ook weinig anders gedaan dan op de bank gelegen en geslapen. Gelukkig zorgt Wendy goed voor me, ze koopt fruitsapjes en geeft allemaal tips met dingen die ik moet doen en laten. Andere huisgenoten zorgen voor pijnstillers en zijn ook erg lief voor me.

Op stage loop ik dus een beetje achter, deze week zou ik eigenlijk erg veel moeten doen omdat ik volgende week naar Suriname ga, maar het gaat helaas niet. Morgenochtend moet ik wel een presentatie geven bij de voogdijraad met mijn stagebegeleidster samen en ik hoop dat dat gaat lukken. Ook hoop ik dat ik mij weer goed voel als ik naar Suriname ga.

Om nog even met minder leuk nieuws te komen, er is verschillende keren bij ons ingebroken. Dit is al een tijdje geleden gebeurt maar ik wilde mijn moeder niet ongerust maken en nu ik daar toch mee bezig ben kan dit er ook wel bij. Een aantal weken geleden lag ik met Wendy op het strand waarna onze huisgenoten ook kwamen om samen te gaan barbecueën. Toen ze uiteindelijk aankwamen vertelden ze dat er mensen waren geweest die geprobeerd hadden mijn fiets mee te nemen. Ze waren over het muurtje geklommen en hadden met een tang mijn slot proberen door te knippen. Één van mijn huisgenoten is naar buiten gerend waarop deze mensen wegrenden. Deze huisgenoot ben ik nog steeds dankbaar. Mijn fiets staat nu met een extra slot achter een extra hek. Nog geen week later was ik alleen thuis toen ik de kraan opendraaide en er geen water uitkwam. Ik belde de huisbaas en hij zei dat waarschijnlijk de hoofdkraan was dichtgedraaid die voor aan de weg zit. Toen ik deze weer opendraaide ontstond er een compleet waterballet, waarop ik de kraan maar weer dichtdraaide. Het bleek dat onze koperen waterleidingen meegenomen waren. Weer een aantal dagen later toen ik thuis aan het werk was kwam er een huisgenoot naar mij toe met de vraag of ik misschien het bankje mee had genomen. Nu woon ik boven, staat dat bankje beneden en zijn er boven ook banken dus nee, ik had niet de moeite genomen een bank van beneden naar boven te slepen. Na wat zoeken, heeft deze huisgenoot de kussens van het bankje gevonden, maar het bankje zelf is waarschijnlijk door dezelfde mensen meegenomen die nu ook onze waterleiding mee hadden genomen. Weer een aantal dagen later was het hor van twee ramen beneden afgehaald, door de tralies van één van deze ramen waren onder andere luchtjes weggehaald. De foto die op de vensterbank stond hadden ze gelukkig wel laten staan. Dit was de laatste keer dat er ingebroken is en hopelijk blijft dat zo.

Om toch nog positief af te sluiten wil ik vertellen dat ik wel een heerlijk weekend heb gehad. Zaterdag ben ik met Wendy naar Cas Aboa geweest wat een prachtig strand is met blauwe zee zover je kijken kunt. Ook zondag zijn we met huisgenoten naar Cas Aboa gegaan, waarschijnlijk hadden Wendy en ik ze zo enthousiast gemaakt dat ze ook wilden kijken. Vorige week woensdag zijn Wendy en ik bij een flatgenoot van Wendy uit Leiden langs geweest. Zij loopt stage bij het Sea Aquarium en woont ook daar op locatie. Ik had daar ook gesolliciteerd en was stiekem jaloers op haar plek. Ze woont op een boot, kijkt uit over zeeleeuwen, de boot ligt aan het strand en ze kan lopend naar haar stage. Het was erg leuk om dit te zien en misschien dat Wendy en ik nog een keer met haar mee mogen kijken tijdens één van de therapieën die ze geeft.

Groetjes Tanja