Lieve mensen,

Het is alweer meer dan drie maanden geleden dat ik op Curaçao aankwam en dat betekend dat ik al over de helft van mijn stage ben. Vandaag over precies drie maanden land ik alweer in Nederland! Van de to do list die Wendy en ik van tevoren hadden opgesteld hebben we al aardig wat dingen gedaan. Het probleem is alleen dat hij ook nog steeds wordt bijgevuld, uiteraard met alleen maar leuke dingen. Zo zijn we binnenkort van plan om te gaan duiken met een aantal huisgenoten en ook het beklimmen van de Christoffel berg en een bezoek brengen aan Klein Curaçao staan nog hoog op het lijstje.

Deze week was het meivakantie, hierdoor had ik heerlijk een aantal dagen vrij. Toch waren er ook een aantal dagen dat ik gewoon op mijn fiets naar stage moest. Iedere keer als ik vanuit mijn stage naar huis fiets kom ik langs de drijvende markt in Punda, omdat ik zo ongeveer de enige fietser ben en mijzelf nogal herkenbaar maak met een prachtige witte pet beginnen de marktkoopmannen mij te herkennen. Er is zelfs een man die graag wil dat ik mijn fiets bij hem laat staan terwijl ik geld pin. Dit vond ik niet zo’n heel goed idee omdat fietsen hier ondanks het verre van ideale fietsweer toch nogal geliefd zijn. Hij stond er echter op dat ik bij zijn kraam langs zou komen. Ik moet vaak langs deze man fietsen dus dat heb ik gedaan om hem te vriend te houden. Hij heeft me vijf bananen en een winterpeen voor drie gulden (ongeveer 1,20 euro) verkocht. Misschien dat ik toch maar vaker bij deze vriendelijke man langs moet gaan en mijn fiets goed in de gaten moet blijven houden.

Onze Koningsdag viel op Koninginnedag, vandaar dat wij vorige week woensdag naar Punda zijn geweest om daar over een markt te lopen. Na een heerlijke chocoladecake, de Antilliaanse oranje tompouce te hebben genuttigd, hadden we het zo heet dat we sterke behoeft kregen aan een koud drankje. Uiteindelijk hadden we een vrij plekje op een terras gevonden waar we een verkoelend drankje hebben gedronken, een frozen awa di lamunchi. Hier hebben we ook nog wat gegeten en daarna zijn we weer naar huis gegaan. Eenmaal thuis heb ik even een middagdutje gedaan, om ’s avonds naar Latin Village te gaan, een feest bij een groot landhuis. Het was minder druk dan ik had verwacht, maar zeker niet minder gezellig. Hier heb ik nog een lokale soep gegeten, sopi di karni. Dit was een vleessoep inclusief bot en aan de mais zat ook nog een stuk kolf. Dit was dus een uitdaging om te eten met een plastic lepel uit een plastic beker. Zover ik weet is dat helemaal gelukt en kon ik met een gevuld gevoel mijn bedje in.

Dat weekend was het zover, Marco Borsato was op het eiland en wij hadden tickets weten te bemachtigen. Ook dit was nog een uitdaging geweest. Wendy en ik waren eerst niet van plan om te gaan, maar door onze huisgenoten die luid de muziek van Marco aan hadden gezet, avonden achter elkaar, waren we overgehaald. Via een Facebook pagina waarop je vragen kunt stellen over Curaçao had ik gevraagd of er nog iemand was die tickets verkocht. Er was een vrouw die ze wel aan ons wilde verkopen voor de inkoopprijs. Helaas viel met deze vrouw niet te onderhandelen en toen bleek dat haar inkoopprijs al lager was dan de officiële inkoopprijs, hebben we een kwartier later met haar man afgesproken bij de Macdonalds op de parkeerplaats. Wij hadden onze mannelijke huisgenoot meegenomen voor een veilig gevoel, maar toen deze man aan kwam lopen bleek dat dit niet nodig was geweest. Hij liep in een felgekleurd shirt, een korte broek en sportschoenen. Als hij ons of ons geld stiekem mee had willen nemen was hij dus wel erg opvallend gekleed.

Het concert van Marco Borsato was erg leuk! Hij liet, zoals het op Curaçao hoort, wel een tijd op zich wachten. Gelukkig werden we geëntertaind door de Memphis Maniacs, een band die allemaal oude nummers mixed en op een bijzondere manier in elkaar zet. Ik was ongeveer de enige die dit wel leuk vond, maar ik moet toegeven dat hun optreden van anderhalf uur wel lang genoeg was. Toen onze benen en rug al zeer deden kwam Marco Borsato op het podium, zijn hele lijf moet pijn hebben gedaan na het optreden! Hij heeft minimaal vijf toegiften gegeven en hij heeft in totaal twee uur gezongen en gesprongen. Ook had hij zijn dochter meegenomen die voor het eerst voor publiek optrad. Wij hebben uiteraard met heel hard meegezongen met alle bekende nummers en na het twee uur durende optreden waren we dus behoorlijk schor. Ondanks de pijn in ons lijf hebben we nog een after party gehouden bij Bermuda.

Die zondag ben ik met een aantal huisgenoten naar Cas Abao geweest, toch wel één van de mooiste stranden op Curaçao. Ik heb hier zelfs nog even wat aan stage gedaan en verder heerlijk mijn benen rust gegeven en wat rondgezwommen. Maandag hadden we weer salsales en ook deze keer was het fantastisch, er was zelfs een man extra! Omdat het de laatste keer was van de huisgenoot die altijd met Wendy en mij meegaat hebben we ook eens gegeten bij het restaurant waar de salsa gegeven wordt, Brakke Put Mei Mei. Het was erg lekker, we hadden twee keer garnalen besteld en één keer zalm en dit hadden we met z’n drieën verdeeld. Ik heb er ontzettend van genoten.

Groetjes Tanja!