Lieve mensen,

Vorige week heb ik ongeveer het halve eiland rondgefietst voor mijn stage. Zo kwam ik vorige week donderdag terecht bij Totolika, een oudervereniging voor zeer moeilijk lerende kinderen. Mijn stage begeleidster gaat een lezing voor hen geven en ze had me gevraagd of ik aanwezig wilde zijn bij het intakegesprek. Nadat ik met behulp van google maps, een vriendelijke man en vele heuvels bij Totolika was aangekomen, had ik geen idee welke van de twintig deuren ik moest kiezen. Gelukkig kwam er bij de eerste deur iemand aangelopen en hem vroeg ik waar ik zijn moest, ik werd wat schaapachtig aangestaard waarna de volgende persoon aan kwam lopen. Deze persoon vroeg ik hetzelfde en hij gaf mij dezelfde schaapachtige blik. Het bleek dat ik de zeer moeilijk lerende kinderen in ieder geval had gevonden. Vervolgens kwam er een man naar buiten die mij op een van de andere deuren wees. Hier binnen vroeg ik naar mijn stage begeleidster, maar zij hadden niet van haar gehoord en stuurden me naar de volgende deur. Eenmaal bij deze deur werd ik op een stoel gezet waar ik even moest wachten. Mede door de vele heuvels was ik inmiddels al bijna een half uur te laat, ook mede door de heuvels vond ik het geen probleem dat ik even moest wachten op een stoel. Inmiddels was ik gewend aan zeer moeilijk lerende kinderen, op deze plek trof ik echter zeer moeilijk lerende volwassenen aan. Ik werd hartelijk ontvangen en werd enthousiast toegezwaaid. Ik kreeg zelfs een kopje koffie aangeboden en een zeer moeilijk lerende vrouw kwam rondjes om me heen lopen. Ik was in ieder geval beschermd. Vervolgens werd ik terug gebracht van deur drie naar deur nummer twee waar inmiddels bekend was waar mijn stage begeleidster was. Toen ik haar had gevonden was haar afspraak al zo goed als voorbij, ik heb een glaasje water gedronken en ben met goede moed de vele heuvels weer gaan trotseren.

Ook vorige week zaterdag heb ik gewerkt. Eerst heb ik geholpen bij een training voor ouders van impulsieve en drukke kinderen, waarna ik met mijn stage begeleidster en haar gezin ben gaan lunchen bij een Delifrance. Dit was erg gezellig en toen de man en kinderen van mijn stage begeleidster weer weg waren bleven we samen over en zijn we onze tekst voor de volgende workshop gaan leren. In de middag hebben we namelijk samen een training gegeven over hoe opvoeders om kunnen gaan met kinderen met faalangst, deze training was door mij ontwikkeld. De deelnemers waren positief over de workshop en ook mijn stage begeleidster en ik waren blij. Mijn stage begeleidster heeft me zelfs tussendoor verrast met een cadeaubon, waar ik helemaal gelukkig van werd.

Toen ik ´s avonds thuis kwam heb ik snel mijn tas gepakt om met Wendy en haar ouders uit eten te gaan en vervolgens bij hen te blijven slapen. De volgende dag zijn we namelijk de Christoffelberg gaan beklimmen. Met allerlei rampverhalen van anderen in mijn achterhoofd ben ik aan de tocht begonnen. De heenweg viel me alles mee en vond ik oprecht leuk om te doen! Ook op de top was een prachtig uitzicht en een heerlijk windje waar ik met volle teugen van genoten heb. De terugweg beviel me minder, ik vond dit namelijk veel lastiger lopen en door de losliggende stenen en gladde rotsen was het erg gemakkelijk uitglijden. Eenmaal beneden zijn we het Christoffelpark weer uitgereden om naar Playa Kalki te gaan. Een klein strand waar ik eigenlijk gelijk het water in ben gegaan om me af te spoelen. Vervolgens heb ik de rest van de ochtend weggeslapen op een strandbed. De dag hebben we afgesloten met een barbecue bij het vakantiehuis van de ouders van Wendy, waar ik ontzettend van genoten heb.

Deze week heb ik maar tot en met woensdag stage te lopen, donderdag was het namelijk hemelvaart en zijn Juud en Fernand kwamen toen aan op Curaçao! Wat heb ik daar naar uitgekeken om mijn grootste zus weer te kunnen knuffelen en ook Fernand had ik gemist. Ik ben ze bij Hato op gaan halen nadat ik de hele dag mezelf zenuwachtig had gemaakt op het strand. Na de nodige knuffels zijn we naar hun huisje gereden waar we een wijntje hebben gedronken. Vervolgens hebben we een rondje over het strand gelopen waarna we bij hun huisje hebben gekookt met de boodschappen die ik van tevoren voor ze had gekocht. Vervolgens heb ik ze mijn huisje laten zien en ben ik helemaal gelukkig gaan slapen.

Omdat Juud en Fernand verwachtten vroeg wakker te zijn wegens de jetlag hadden ze bedacht dat het verstandig was de Christoffelberg gelijk maar de volgende dag te gaan beklimmen. De vorige keer had ik echt genoten van de klim naar boven. Deze keer liep het zweet langs mijn kin op de grond en van mijn voorhoofd in mijn ogen. Ik geloof niet dat ik ooit zo hard gezweet heb, het was namelijk gigantisch benauwd en Fernand had een goede pas gevonden. Toen we bijna aan de top waren, waar we door een smalle sleet moesten, stootte ik mijn hoofd waardoor ik met mijn kin op de rots eronder terecht kwam. Echt pijn deed het niet, ik had opeens wel iets hards om op te kauwen. Toen ik het uit mijn mond haalde was het wit en met mijn tong voelde ik dat ik een stuk tand minder had. Volgens Juud viel het mee en vrolijk bereikten we de top. Na een kleine fotoshoot begonnen we de tocht naar beneden, om heel snel naar het strand te rijden om af te koelen in de zee. De rest van de dag hebben we bij Cas Abao gelegen, waar we slechts een klein beetje verbrand zijn. ’s Avonds zijn we uit eten geweest in Punda waar Juud en Fernand hebben genoten van de plaatselijke stoba op mijn aanraden. Vandaag en de rest van de week ga ik nog verder genieten van hun aanwezigheid en van mijn dagen dat ik geen stage hoef te lopen en niet door de hitte hoef te fietsen.

Groetjes Tanja